காதல்

காதலென்று
கெறங்கிப் போன
பல பெயக்களோட
பண்டாரப் பெய
கதை
இதுதான்..

காதலித்தாள்
கையைத் தொட்டாள்.

எந்நேரமும்
மனசுக்குள்
சில்..வண்டாய்
சிறகடித்தாள்.

கொஞ்சம்
தொட்டுக்கக் கூட
அனுமதித்தாள்..…

ஆம்
வெட்கம்
போலும்
தோன்றும்
இந்த
நாணம்
புயலுக்கு
‘முன்’
தோன்றும்
அமைதி.

புடித்து
அமுக்க
புன்னகை
பூ..ப்போட்டு
கன்னி
விரித்த
காதல்
பொறி.

நீரு
பூத்த…

போய்விட்டானாக்கும்..
நினைவுப் புழுதியைக்கிளப்பி விட்டுட்டு.

ஆளில்லாத பொட்டல் காட்டில்
சுக்குநாறி புற்கள் நடுவேயமர்ந்து
சேர்ந்திருந்த நாட்களை
எண்ணி எண்ணி காய்ந்து
“சுக்காய் போ”
என்று சொல்லி அவன்…

உன்னைப்
பார்க்க பார்க்க
மதி குறைந்து குறைந்து
உன்னுள் என்னை
உயிரோடு புதைக்கிறேனே..

பெண்ணே.!
உதிர்த்து விட்டுவிடு.
போதும்..போதும்..
உன் தயவில் இப்போதைக்கு
நான் பிழைத்துப் போகிறேன்.…

இந்த
இதமான மயிற்பீலியின்
தடவலுக்கா
கண்மூடி கிறங்குகிறேன்..?

ஒருபோதும் இல்லை.

என்
தொண்டைக்குழிக்குள்
திண்டாடுது உன் தீஞ்சுவை முத்தங்கள்.

இழுத்து அமுக்கி
கடித்து உறிஞ்சி கன்னம் விட்டு …

காந்தச்சுடராய்
கருவிளை கண்கள்..
கட்டிப் போடுதே
அவளின் அழகை.

கட்டியவனை
பொட்டிட்டு
காதலோடு
காத்திருக்கின்றன.

காதல் பார்வை
என்றாலும்
அது அவளின்
அவருக்கானது.

கற்புடை மாதரின்
கண்ணசைவில்…

காய்ந்து பாளமாய் பிளந்து
கனத்து போச்சு எம் மனசு.

பூத்து புன்னகையாய் காத்திருந்தும்
நேத்து வரை வரக்காணோம் நேயரை.

நீ என் உலகமென எண்ணித்தான்
நீளுது ஒவ்வோர் …

அவனுக்காகவே
அவள் என்று ஆகிப் போனாள்.

இப்போது
அவள் வழி
அவன் வழி என்றாகி

எல்லாமே
அவனாகி அவனோடவே ஒன்றிப் போனது.

துன்பந்தான்.
கூடுதல் துன்பம் அவளுக்குத்தான்.…

வித்து தின்னு போட்ட
விதை நெல்லைப் போல

சட்டுன்னு
விட்டுட்டு போயிட்டியே..
சடங்கான புள்ளை நான்
என்ன செய்யுவேன்..?

அக்கம் பக்கத்திலே சொல்லி
ஆற முடியுமா..?
அப்பன் …

பாழும் இந்தக் கல்லுல
பகல் எல்லாம் குத்த வைச்சு
காத்திருந்த என் காதல் மச்சானே.!-அந்தக்
காலம் எங்கே ஓடிப் போச்சு மச்சானே.!

கதிரு அறுக்கும் காலத்திலே
பயிரு …